🌞 De Stad vol Schepen
Op een zonnige zomerdag liepen Beertje en Emma met hun baasje langs de kades van Amsterdam.
Het was Sail Amsterdam – overal waren reuzenzeilschepen, vlaggetjes, fluitende matrozen en kinderen met ijsjes.
Beertje had een kapiteinspetje op. Emma droeg een mini-roze zwemvest.
Ze snuffelden langs touwen, staken hun neuzen in zeelucht en blafden tegen een boot die zichzelf leek te bewegen (het was een drijvend ponton… oeps).
“Alles beweegt hier!” riep Beertje.
Emma knikte. “Maar ruik je dat? Vis… touw… en iets… tropisch?”
🦜 Kapitein Koko
Op een enorme driemaster – met houten masten, knarsende touwen en drie grote zeilen – stond een papegaai.
Niet zomaar een papegaai. Een kleurrijke, pratende, schaterlachende blauwe ara met een ooglapje van plakband.
“Welkom, landdieren!” riep hij. “Ik ben Kapitein Koko!”
Emma fronste. “Papegaaien praten?”
Beertje fluisterde: “Als ze ooglapjes dragen, wel.”
Koko schaterde. “Jullie zien eruit als zeewaardige snuffelaars. Zin in een mini-expeditie?”
🛶 De Sloepentocht
Ze stapten in een kleine houten sloep.
Koko vloog boven hen, terwijl Beertje achter het roer zat (zonder te weten hoe een roer werkte) en Emma de route uitriep.
Ze voeren tussen grote schepen door, gleden onder bruggetjes en lieten kinderen op de kant lachen.
Beertje tikte tegen een vissersboot. “Pardon, mag ik vragen wat voor vis u draagt?”
De visser keek verbaasd. “Is dat… een pratende hond met een kapiteinspet?”
“Ja,” zei Emma, “en een routeplan.”
Koko riep van boven: “Pas op voor de golf van de klipper!”
Ze stuiterden vrolijk omhoog — splash! — en kwamen kletsnat onder een vlaggenlijn door.
🧭 Het Verloren Ankertje
Plots viel er iets uit Koko’s pootje: een klein, zilverkleurig ankertje.
“Mijn geluksanker!” krijste hij. “Ik heb het altijd bij me sinds ik van de mast viel op een cruise in Curaçao!”
Beertje dook onder de bank. Emma richtte zich op.
“Wacht! Ik zie het in het water!”
Samen richtten ze zich naar stuurboord (dat had Beertje toevallig onthouden) en lieten Emma’s riem zakken als haakje.
Na een spannende minuut…
“YES!” riep Emma. “Ik heb ‘m!”
Koko landde op Beertje’s kop en gaf hem een kus op z’n neus. “Jullie zijn officieel bemanning.”
🥳 Vlaggetjes & Vriendschap
Toen ze terugkwamen bij de kade, kregen ze van Koko allebei een klein vlaggetje met een anker erop.
“Voor dappere hondjes die weten wat vriendschap is,” zei hij.
Emma glimlachte.
Beertje knabbelde op zijn vlag en zei: “Smaakt ook een beetje naar vis.”
Koko lachte zijn papegaaienlach.
En terwijl de zon onderging over de masten van Sail, voeren Emma, Beertje en Kapitein Koko voor één laatste keer langs de kade – als echte bemanning van hun eigen kleine avontuur.
Einde.
(Of zoals Koko zou zeggen: “Tot de volgende windvlaag!”)
